Krótka składnia

W bloku kodu dostępnych jest kilka podstawowych metod o krótkiej składni, które znacznie ułatwiają zarządzanie danymi. Podstawy zostały szczegółowo omówione poniżej. Wyjaśniamy też, jak za pomocą tej krótkiej składni można tworzyć dane i stosować do nich zapytania.

Typ danych	Standard Dynamo	Odpowiednik w bloku kodu
Liczby
Ciągi
Sekwencje
Przedziały
Pobierz element o indeksie
Utwórz listę
Scal ciągi
Instrukcje warunkowe

Dodatkowa składnia

Przedziały

Metoda definiowania zakresów i sekwencji może zostać zredukowana do krótkiej składni. Poniższa ilustracja przedstawia składnię „..”, która umożliwia definiowanie listy danych liczbowych za pomocą bloku kodu. Po zaznajomieniu się z tą notacją tworzenie danych liczbowych jest bardzo wydajnym procesem:

1. W tym przykładzie zakres liczb zostaje zastąpiony podstawową składnią bloku kodu definiującą początek..koniec..rozmiar-kroku;. Liczbowo będzie to: 0..10..1;
2. Uwaga: składnia 0...10..1; jest równoważna składni 0..10;. Wielkość kroku równa 1 jest domyślną wartością w krótkiej składni. Dlatego 0..10; daje sekwencję od 0 do 10 o kroku 1.
3. Przykład sekwencji liczb (Number Sequence) jest podobny, ale do ustawienia 15 wartości na liście używamy znaku „#” zamiast listy do 15. W tym przypadku definiujemy: początek...#liczba-kroków..rozmiar-kroku:. Rzeczywista składnia sekwencji to 0...#15..2
4. Używając znaku „#” z poprzedniego kroku, umieścimy go teraz w części „rozmiar-kroku” składni. Teraz mamy zakres liczb (Number Range) od „początku” do „końca” z ustalonym „rozmiarem-kroku”, co powoduje równomierne rozmieszczenie wartości między dwoma punktami: początek..koniec..#liczba-kroków

Zakresy zaawansowane

Tworzenie zakresów zaawansowanych pozwala na łatwe korzystanie z listy list. W poniższych przykładach wyodrębniamy zmienną z notacji zakresu głównego i tworzymy inny zakres tej listy.

1. Tworząc zakresy zagnieżdżone, porównaj notację z „#” z notacją bez tego znaku. Zastosowanie ma ta sama logika co w zakresach podstawowych, choć rozwiązanie jest nieco bardziej złożone.
2. Możemy zdefiniować zakres podrzędny w dowolnym miejscu w zakresie głównym i możemy też używać dwóch zakresów podrzędnych.
3. Sterując wartością „końca” w zakresie, tworzymy więcej zakresów o różnych długościach.

W ramach ćwiczenia logicznego porównaj dwie wersje krótkiej składni i spróbuj przeanalizować, w jaki sposób zakresy podrzędne i notacja „#” wpływają na wynik na wyjściu.

Tworzenie list i pobieranie elementów z listy

Poza tworzeniem list za pomocą krótkiej składni możemy również tworzyć listy na bieżąco. Te listy mogą zawierać szeroki zakres typów elementów i można stosować do nich zapytania (należy pamiętać, że listy to także obiekty). Podsumowując: blok kodu pozwala tworzyć listy za pomocą nawiasów klamrowych i stosować zapytania o elementy z listy za pomocą nawiasów kwadratowych:

1. Szybko twórz listy za pomocą ciągów i stosuj do nich zapytania, korzystając z indeksu elementu.
2. Twórz listy ze zmiennymi i stosuj do nich zapytania za pomocą notacji krótkiej składni zakresu.

Zarządzanie z listami zagnieżdżonymi jest podobnym procesem. Pamiętaj o kolejności listy i o korzystaniu z wielu zestawów nawiasów kwadratowych:

1. Zdefiniuj listę list.
2. Zastosuj zapytanie do listy za pomocą notacji z jedną parą nawiasów kwadratowych.
3. Zastosuj zapytanie do elementu za pomocą notacji z dwiema parami nawiasów kwadratowych.

Ćwiczenie

Pobierz plik przykładowy do tego ćwiczenia (kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Zapisz element docelowy jako). Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku. Obsolete-Nodes_Sine-Surface.dyn

W tym ćwiczeniu przećwiczymy nowe umiejętności dotyczące krótkiej składni, aby utworzyć „jajowatą” powierzchnię zdefiniowaną przez zakresy i formuły. W trakcie ćwiczenia zwróć uwagę na to, w jaki sposób używane są blok kodu i istniejące węzły Dynamo: blok kodu jest używany do złożonej obsługi danych, natomiast węzły Dynamo są rozmieszczone wizualnie w celu zapewnienia czytelności definicji.

Rozpocznij od utworzenia powierzchni przez połączenie powyższych węzłów. Zamiast używać węzła number do zdefiniowania szerokości i długości, kliknij dwukrotnie obszar rysunku i wpisz 100; w bloku kodu.

1. Zdefiniuj zakres od 0 do 1 z 50 podziałami, wpisując 0..1..#50 w bloku kodu.
2. Połącz ten zakres z węzłem Surface.PointAtParameter, który pobiera wartości u i v z zakresu od 0 do 1 na powierzchni. Pamiętaj, aby zmienić Skratowanie na Iloczyn kartezjański, klikając prawym przyciskiem myszy węzeł Surface.PointAtParameter.

W tym kroku użyjemy pierwszej funkcji do przesunięcia siatki punktów w górę na osi Z. Ta siatka będzie sterować generowaną powierzchnią na podstawie funkcji źródłowej.

1. Dodaj węzły wizualne do obszaru rysunku, jak pokazano na ilustracji powyżej.
2. Zamiast używać węzła formuły, użyjemy bloku kodu z wierszem: (0..Math.Sin(x*360)..#50)*5;. Krótkie objaśnienie: definiujemy zakres z formułą w jego wnętrzu. Ta formuła jest funkcją sinus. Funkcja sinus przyjmuje w dodatku Dynamo dane wejściowe w stopniach, więc aby uzyskać pełny kształt funkcji sinus, należy przemnożyć wartości x (jest to wejście zakresu od 0 do 1) przez 360. Następnie chcemy uzyskać taką samą liczbę podziałów, ile jest punktów siatki sterującej dla każdego wiersza, dlatego zdefiniujemy pięćdziesiąt podziałów podrzędnych za pomocą instrukcji #50. Na koniec: mnożnik 5 po prostu zwiększa amplitudę przekształcenia, dzięki czemu możemy zobaczyć efekt w podglądzie Dynamo.

1. Mimo że poprzedni blok kodu działał dobrze, nie był całkowicie parametryczny. Chcemy dynamicznie sterować jego parametrami, dlatego zastąpimy wiersz z poprzedniego kroku wierszem (0..Math.Sin(x*360*cycles)..#List.Count(x))*amp;. Daje to możliwość zdefiniowania tych wartości na podstawie wejść.

1. Zmieniając suwaki (w zakresie od 0 do 10), otrzymujemy interesujące wyniki.

1. Transponując zakres liczb, odwrócimy kierunek fali kurtynowej: transposeList = List.Transpose(sineList);

1. Po dodaniu wartości sineList i transposeList uzyskujemy zniekształconą „jajowatą” powierzchnię: eggShellList = sineList+transposeList;

1. Ponownie zmieniając suwaki, zmniejszymy zniekształcenia tworzone przez ten algorytm.

1. Na koniec zastosujmy zapytania do wyodrębnionych części danych za pomocą bloku kodu. Aby ponownie wygenerować powierzchnię za pomocą określonego zakresu punktów, dodaj blok kodu powyżej między węzłami Geometry.Translate i NurbsSurface.ByPoints. Będzie on zawierać wiersz tekstu: sineStrips[0..15..1];. Spowoduje to wybranie pierwszych 16 wierszy punktów (spośród 50). Po ponownym utworzeniu powierzchni widać, że wygenerowaliśmy wyodrębnioną część siatki punktów.

1. W ostatnim kroku, aby uczynić ten blok kodu bardziej parametrycznym, będziemy sterować zapytaniem za pomocą suwaka o zakresie od 0 do 1. W tym celu dodamy ten wiersz kodu: sineStrips[0..((List.Count(sineStrips)-1)*u)];. Może to wydawać się skomplikowane, ale ten wiersz kodu pozwala szybko przeskalować długość listy do mnożnika z zakresu od 0 do 1.

1. Wartość 0,53 na suwaku powoduje utworzenie powierzchni tuż za punktem środkowym siatki.

1. Zgodnie z oczekiwaniami wartość 1 na suwaku tworzy powierzchnię z pełnej siatki punktów.

Przyglądając się wynikowemu wykresowi wizualnemu, możemy wyróżnić bloki kodu i przejrzeć ich poszczególne funkcje.

1. Pierwszy blok kodu zastępuje węzeł Numer.
2. Drugi blok kodu zastępuje węzeł Number Range.
3. Trzeci blok kodu zastępuje węzeł Formula (jak również węzły List.Transpose, List.Count i Number Range).
4. Czwarty blok kodu stosuje zapytania do listy list, zastępując węzeł List.GetItemAtIndex.